Erlkönig - Johann Wolfgang von Goethe

Erlkönig  - Johann Wolfgang von Goethe 1749-1832)

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?

Es ist der Vater mit seinem Kind;
Er hat den Knaben wohl in dem Arm,
Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm.

"Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?" –
"Siehst, Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron und Schweif?" –
"Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif."

"Du liebes Kind, komm, geh mit mir!
Gar schöne Spiele spiel' ich mit dir;
Manch' bunte Blumen sind an dem Strand,
Meine Mutter hat manch gülden Gewand." –

"Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht,
Was Erlenkönig mir leise verspricht?" –
"Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind;
In dürren Blättern säuselt der Wind." –

"Willst, feiner Knabe, du mit mir gehn?
Meine Töchter sollen dich warten schön;
Meine Töchter führen den nächtlichen Reihn,
Und wiegen und tanzen und singen dich ein." –

"Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dort
Erlkönigs Töchter am düstern Ort?" –
"Mein Sohn, mein Sohn, ich seh' es genau:
Es scheinen die alten Weiden so grau. –"

"Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt;
Und bist du nicht willig, so brauch' ich Gewalt." –
"Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an!
Erlkönig hat mir ein Leids getan!" –

Dem Vater grauset's, er reitet geschwind,
Er hält in Armen das ächzende Kind,
Erreicht den Hof mit Müh' und Not;

In seinen Armen das Kind war tot.

Τo ξωτικό -  (Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε)

Ποιος τα μεσάνυχτα καβαλικεύει; Είν’ ο πατέρας με το παιδί· το ’χει στα στήθια του και το χαϊδεύει και κάπου σκύβει και το φιλεί.
— Παιδί μου, τι έκρυψες το πρόσωπό σου; — Δε βλέπεις τ’ άγριο το ξωτικό, πατέρα; πέρασε απ’ το πλευρό σου· — Τα νέφια απλώνονται εις το νερό.
— Παιδί μου, έλα στη συντροφιά μου, μ’ αρέσ’ η όψις σου η δροσερή, περίσσια λούλουδα έχ’ η οχθιά μου, κι έχ’ η μητέρα μου στολή χρυσή.
— Ακούς, πατέρα μου, ακούς τι λέει; Με θέλει σύντροφο το ξωτικό· — Παιδί μου, ησύχασε, τ’ αέρι κλαίει σ’ άγριο χαμόδενδρο, θάμνο ξερό.
— Παιδί μου, έλα τι σε τρομάζει; θα ’χεις τις κόρες μου για συντροφιά, που όταν τη λίμνη μας νύχτα σκεπάζει, χορεύουν εύθυμες στην αμμουδιά.
— Πατέρα, κοίταξε· δε βλέπεις πέρα, σαν να χορεύουνε οι κορασιές; — Παιδί μου, βλέπω απ’ τον αέρα, κουνιούνται πένθιμα γριές ιτιές.
— Μ’ αρέσει η όψη σου, χρυσό μου αστέρι, μα συ δεν έρχεσαι· σε παίρνω εγώ... — Πατέρα, άπλωσε το άγριο χέρι, πατέρα, μ’ έπνιξε το ξωτικό.
Τρέμει ο πατέρας του και τ’ άλογό του κεντά και χάνεται σαν αστραπή· φθάνει στη θύρα του... ωιμέ το γιο του κρύο στον κόρφο του, νεκρό κρατεί.
	μτφρ. Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος (Ζαν Μορεάς 1856-1910) [Πηγή:Από το βιβλίο της Νεότερης Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας της Β΄ Λυκείου